ظریف در یک نگاه
آقای ظریف در یک نگاه :
آقای محمد جواد ظریف یکی از عناصر اصلی تیم مذاکره کننده هسته ای کشور در تحت نظر آقای حسن روحانی ، طی سال های ۱۳۸۲ الی ۱۳۸۴ بود . همان تیمی که نتیجه عقب نشینی های پی در پی شان ، به تعبیر مقام معظم رهبری ، منجر به تعطیلی بیش از دو سال فعالیت های هسته ای کشور شد . از هنگام روی کار آمدن دولت یازدهم نیز که آقای ظریف در جایگاه وزیر امور خارجه و مسئول پیگیری مذاکرات هسته ای قرار گرفت ، ایشان مواضع گوناگونی اتخاذ کرده که علامت سؤال های بزرگی را در باره ایشان ایجاد کرده است .
علیرضا زاکانی نماینده مجلس شورای اسلامی ، طی سخنانی در تاریخ ۱۷ بهمن ۹۲ در قم اظهار داشت :
« کسانی که نمایندگی ما را در مذاکرات هسته ای بر عهده دارند ، تفکر آنان با تفکرات راستین انقلاب اسلامی زاویه دارد ۱ … تیم مذاکره کننده ، نظم موجود جهانی را پذیرفته اند و کدخدایی را برای جهان قائلند و این تفکر در تقابل با تفکر انقلاب اسلامی است ». ۲
۱۲۰۰نفر از اساتید و طلاب سطوح عالی و خارج حوزه های علمیه قم و تهران نیز در تاریخ اول اسفند ۹۲ طی نامه ای خطاب به آقای حسن روحانی ، نوشتند :
« به نظر می رسد زاویه ی نگاه مسئولین سیاست خارجی دولت تدبیر و امید و نظریه پردازان آن ، تفاوت محسوسی با نوع نگاه رهبر معظم انقلاب داشته باشد . نوع نگاه مسئول دستگاه دیپلماسی [آقای ظریف] به مذاکرات هسته ای ، بنا بر آنچه ایشان اذعان داشته اند ، این است : عزمی وجود دارد که از دشمنی ها بکاهد و از عمق کینه ها کاسته شود . حال آنکه رهبر معظم انقلاب اسلامی ـ مد ظله العالی ـ فرموده اند : این مذاکرات عمق دشمنی آمریکا را با انقلاب اسلامی ایران و مردم ما آشکار نمود».۳
همچنین حجت الاسلام حمید رسایی نماینده مجلس شورای اسلامی ، طی سخنانی اظهار می دارد :
« آقای ظریف وزیر خندانی است که وقتی فرزندان این مرز و بوم در جبهه های جنگ به شهادت می رسیدند و هزینه می دادند ، از دوره دبیرستان تا همین چند سال قبل در آمریکا زندگی کرده و بزرگ شده و با جان کری و جان بولتون و بی جان های دیگر آمریکایی رفیق شده و قهوه خورده است . آیا وی قرار است با این توافقنامه های غیر حقوقی و چند پهلو ، حق این مردم را بستاند ؟» ۴
به این مناسبت بد نیست نگاهی گذرا به برخی مواضع آقای ظریف از گذشته تا حال ، بیندازیم :
۱ – کمک به آزادی گروگان های آمریکایی در لبنان :
رابین رایت طی مقاله ای در مجله تایم با اشاره به نقش ظریف در آزادی گروگان های آمریکایی می نویسد :
« جواد ظریف از اواخر دهه ۱۳۶۰ به بعد ، در تمام توافقاتی که در دو دهه گذشته میان ایران و آمریکا انجام شده ، نقش کلیدی داشته است . به گفته جیان دومنیکو پیکو ، معاون سابق دبیرکل سازمان ملل که مسئول مذاکره برای آزادی گروگان های خارجی در لبنان بود ، جواد ظریف در این مذاکرات یک واسطه ی ” فوق العاده ارزشمند” بوده است ».۵
سایت دیپلماسی ایرانی نیز در مقاله ای می نویسد :
« محمد جواد ظریف هنگامی که دیپلمات جوانی بود ، به عنوان یکی از مذاکره کنندگان ، در روند آزادی دیپلمات های آمریکایی در لبنان ، حضور داشته است ».۶
۲ – کمک به آمریکا در حمله به افغانستان :
پس از حادثه ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ که در ظاهر با شرکت عوامل القاعده و نیروهای بن لادن و در واقع طبق شواهد و قرائن متعدد ، با طراحی خود مقامات وزارت دفاع و سازمان سیا و تأیید رئیس جمهور آمریکا انجام گرفته بود ، دولت آمریکا به افغانستان لشکر کشی کرد . آقای ظریف در این مورد می گوید :
« بنده با کسانی که معتقدند ۱۱ سپتامبر کار آمریکاست مخالفم . آنها فکر می کنند چون منافع ۱۱ سپتامبر به آمریکا رسید ، پس کار خودش است . اما بنده اعتقاد دارم که هیچ ضرورتی ندارد که چون آمریکا از آن بهره مند شده ، پس باید کار خودش باشد ».۷
می بینیم که آقای ظریف نیز همان مواضع مقامات آمریکایی را اتخاذ می کند .
ابوالفضل زهره وند ، از دیپلمات های سابق وزارت امور خارجه ، در مورد برخی از اقدامات ذلیلانه باند نیویورکی ها در دوران آقای خاتمی می گوید :
« باند نیویورکی ها خیلی اشتیاق داشتند که آمریکایی ها هر چه زودتر وارد افغانستان شوند . اینها در ژنو با آقای ران کراکر که در آن زمان مسئول مذاکره کننده آمریکایی ها بود ، مذاکراتی در مورد افغانستان انجام دادند . کراکر در خاطراتش در این باره می نویسد : من وقتی آن قدر اشتیاق می دیدم ، تا پاسی از شب ، در باره موضوعات مختلف صحبت می کردیم . برای من خیلی باعث تعجب بود که تیم ایرانی این همه اشتیاق داشت که شیطان بزرگ در کنار مرزهایشان حضور پیدا کند!»۸
همچنین جیمز رابیس نماینده آمریکا در امور افغانستان و پاکستان ، که در مذاکرات بن در آلمان سرپرستی تیم آمریکایی را عهده دار بود ، در مورد گفت و گوهای بن درباره افغانستان پس از جنگ نوشت :
« محمد جواد ظریف ، رئیس هیئت نمایندگی ایران در گفتگوهای بن درباره افغانستان بعد از جنگ ، در جبهه های مختلف به آمریکا کمک کرد ».۹
رابین رایت نیز طی مقاله ای در مجله تایم می نویسد :
« به گفته دیپلمات های آمریکایی ، بعد از حمله آمریکا به افغانستان ، این هیئت اعزامی ایران بود که توانست نیروهای مخالف در افغانستان را قانع کند که دستور کار آمریکا را برای ایجاد دولتی جدید در کابل ، بپذیرند». ۱۰
